Van de uit Iowa komende Kevin Burt, kun je niets kwaads zeggen. Hij moest er lang voor wachten, om zijn definitieve bestemming te vinden: de blues. Eind vorig jaar verscheen zijn debuut "Heartland and Soul" voor het West Coast label Little Village Foundation en waarvan de opnames gebeurden in Kid Andersen's Greaseland Studios in San Jose. Andersen is dan ook de producer, samen met keyboardspeler Jim Pugh, en dat Kid als gitarist nog eens te horen is hoeven we wellicht al niet meer te zeggen. Je kan gerust van een all-star band spreken want verder vinden we hier een ongelooflijke ritmesectie met Derick "D'Mar" Martin op drums, Jon Otis (Johnny Otis zoon) op percussie en de met Grammy bekroonde bassist Jerry Jemmott die op zoveel tijdloze soul-, blues- en jazzklassiekers heeft mee gespeeld, als BB King 's "Thrill Is Gone", Gil Scott Heron 's "The Revolution Will not Be Televised" en Aretha Franklin’s "Think". Wat meteen opvalt dat dit een meesterwerkje is boordevol met liefde gespeeld, waarmee Burt er in slaagt om zijn blues te spelen die geworteld is in de traditie, maar tegelijkertijd nieuw en eigentijds is. En dat levert dan ook een prachtig album op.

Op "Heartland and Soul" etaleert hij moeiteloos zijn uitzonderlijk talent en aanstekelijk charisma en laat hij ons daarbij genieten van twaalf parels die bij elke luisterbeurt nog sterker voor de dag komen. Alle bluesy stijlen laat deze gitaar- en harmonicavirtuoos aan bod komen, door zijn akoestische blues, te mengen met funk, soul en rock en dit allemaal geïnspireerd door zijn grote voorbeelden. Zijn bluesharp helden zijn dan ook Sonny Boy Williamson, Junior Wells, Lee Oskar, Billy Branch en Stevie Wonder. En vocaal gaat zijn bewondering vooral naar Bill Withers, Aaron Neville, Bobby Bland, Luther Vandross en Marvin Gaye. Veel artiesten mengen deze stijlen in hun muziek, maar de truc van Burt is het schrijven en uitvoeren van songs die naadloos alle vier stijlen omvatten. Het leuke daarbij is Burt's soulvolle bluesstem, die perfect bij elke track past, want Burt's grootste kracht op deze plaat is zonder twijfel zijn stem. Niet verwonderlijk dat onze vriend vorig jaar de IBC-winnaar was in drie categorieën. Hij won zomaar even als solo / duo act evenals de beste solo / duogitarist en daarnaast won hij ook de Lee Oskar-prijs voor de beste mondharmonicaspeler.

"Heartland and Soul" is zo een plaat met akoestische blues die je meesleept naar het zuiden van de Verenigde Staten. Deze cd zorgt bij het beluisteren onmiddellijk voor de nodige adrenaline, deels omdat de man een geboren verteller is, maar zeker ook omdat de muzikant in Burt zoveel te bieden heeft. Voor sommigen is hij een illustere onbekende, maar voor ons geldt deze verbluffende rootsmuzikant als een top bluesman met sterk verhalende songs en dat hij daarbij gezegend is met een warme soulvolle zangstem en een meesterlijke snarentechniek hoeven we ons voor de toekomst absoluut geen zorgen te maken over Kevin Burt. Naast de enige cover, "Eleanor Rigby", waarvan hij hier een zeer tedere versie brengt van The Beatles, zijn de andere songs allemaal van de hand van Burt zelf en de verhalen die er achter schuil gaan zijn weer eens overwegend geniaal. Maar je moet als bluesman wel de moed hebben om The Beatles aan te vallen met een cover van "Eleanor Rigby". Waar The Beatles dit nummer op een afstandelijke, bijna abstracte manier over Eleanor Rigby zingen, zingt Burt het lied alsof hij Eleanor persoonlijk kent, en verandert het in een ode aan een verloren geliefde. Het is een andere kijk op een bekende klassieker, maar hoe Burt deze intense cover brengt en zich helemaal zijn eigen maakt is gewoon prachtig.

Songs die verder een zeer sterke indruk op ons nalieten is vooral het aanstekelijke en vrolijke "Real Love", een funky nummer met Burt's harmonica en de wah gitaar van Kid Andersen. Deze perfecte begeleiding, inclusief de mooie achtergrondzang van Lisa Leuschner Anderson, is de ideale manier om de stem van Burt te laten schitteren. Een stem die resoneert en motiveert zonder dat er iets geforceerd klinkt. Sterker nog, het leuke van Burt's stem is dat het allemaal zo vanzelf gaat, hij lijkt zich hoorbaar goed te realiseren dat hij een geweldige stem heeft en tevreden is om het simpelweg te laten kloppen. Zijn bekroonde blues-harpspel is overal te horen, met als naast het juist vermelde "Real Love", het nummer "Wake Up, Baby" als een tweede hoogtepunt. "Smack Dab In The Middle" begint met een down and dirty Delta Blues gevoel met de bluesharp en slide gitaar als begeleiding om dan even later over te schakelen in een vette funk soul groove. Gewoon schitterend en ja hoor , derde hoogtepunt!  Andere meer funky songs zijn ook "I’ve Been Watching You" en het openende "Day Day". En zelfs een smeekbede aan zijn lady kon niet ontbreken in "Never". Even emotioneel is hij in het bijna zes minuten durende "Thank You" waarbij hij zijn ouders en vrienden niet onvermeld wil laten. Burt creëert een rustieke sfeer rondom een mix van blues, soul, funk en rock, de muziek waarmee hij opgroeide. Er zijn maar weinig artiesten die de grenzen van deze genres en blues zo perfect in elkaar kunnen laten vloeien, Kevin Burt is beslist één van hen. Bovendien weet dit natuurtalent veel positieve energie uit te stralen en is hij ook nog eens in het bezit van een kolossale prachtstem. Met die perfect getimede stem en ijzersterke songteksten is Burt in staat om zowel te ontroeren als tot nadenken aan te zetten. Dit prachtig klinkende album laat dan ook de wereld zien waarom deze rijzende ster de boventoon voerde in de Internationale Blues Challenge-wedstrijd van vorig jaar in Memphis!